بازگشت
روزنامه نگار چه کسی است؟
خلیل الرحمن سلحشور خلیل الرحمن سلحشور

انسانهای زیادی در گوشه و کنار کشورمان هستند که گاه و بیگاه  مطلبی می نویسند ، چند خبر از این طرف و آن طرف می فرستند و خودشان را روزنامه نگار می دانند. اگر واقعا آنان روزنامه نگارهستند ، چگونه می توان آنها را از افراد حرفه ای که بطور منظم برای روزنامه ها و مجله ها کار می کنند جدا کرد؟

یک روزنامه نگار واقعی را به راحتی می توان شناخت. او به واقع در استخدام یک روزنامه است ، که به آن تعهد دارد ، برای آن روزنامه مطلب تهیه می کند و نسبت به هر چه که از سوی او چاپ می شود احساس مسوولیت می کند.

ممکن است مقاله بنویسد یا به ادیت مطالب بپردازد. یک روزنامه نگار حرفه ای با عناوین و نامهای مختلفی شناخته می شود: گزارشگر ، خبرنگار ، ادیتور ، دبیر سرویس ، ارزیاب ، معاون سردبیر، سردبیر و مدیر مسوول. دامنه کارهایی که او انجام می دهد به وسعت دنیای پیرامون اوست.او در مورد هر چیزی که ارزش خبری داشته داشته باشد خبر ، گزارش ، گزارش خبری ، گفت وگو و مقاله تهیه می کند.

البته باید اذعان داشت که وسعت کار یک روزنامه نگار بیش از اینهاست. او نوشته دیگران (خارج از مجموعه روزنامه) را مطالعه و تصحیح می کند ، اخبار را تفسیر ، انتقاد و جمع بندی می کند و......

قبل از هر چیز ، روزنامه نگاری ، برای کسی که آموزشهای لازم و تخصصی را در زمینه کار پیچیده انتشار یک روزنامه دیده است یک شغل محسوب می شود و این مساله در مورد آماتورها مصداق پیدا نمی کند. در گذشته این مساله زیاد مطرح می شد که یک روزنامه نگار به طور ذاتی روزنامه نگار است و چنین نیست که یک نفر را به مدرسه روزنامه نگاری بفرستند و او در پایان روزنامه نگار شود.

اما باید صادقانه عرض کنم که برای  روزنامه نگار، شدن گذراندن دوره های آموزشی یک الزام است. امروزه با پیشرفت علم روزنامه نگاری و رشد عرصه ارتباطات نمی توان بدون گذراندن دوره های تخصصی به اسب زین کرده خبرنگاران جوان و علاقمند به این فن رسید.

 عرصه ارتباطات یک عرصه جوان و نوپاست. به نسبت علوم دیگر هنوز در ابتدای راه قرار دارد ، بنابراین برای موفقیت در این عرصه وکمک به رشد و توسعه آن باید علمی کار کرد و به زعم من فعالیت تجربی در عرصه روزنامه نگاری محکوم به شکست است

مدیران نشریات کشورمان نیز باید به این مساله توجه داشته باشند که برای رشد و شکوفایی نشریه شان از آموزش اعضای تحریریه غفلت نکنند. با تمام اینها یک فرد که پا به عرصه ژورنالیسم می گذارد باید دارای یک سری خصایص شخصیتی و ذاتی نیز باشد ، ویا این که سعی کند آنها را در خود ایجاد کند.

نظریات متفاوتی در این خصوص وجود دارد که عمدتا با حال و هوای کشور ما همخوانی ندارد. فرهنگ حاکم بر کشور ما بعضی ازآنها را نه تنها نمی پذیرد بلکه آن را به عنوان یک ضد هنجار نیز تلقی می کند. من اکنون به برخی از این خصلتها اشاره می کنم.

1.  علاقمندی : یک روزنامه نگار باید به این حرفه علاقمند باشد. عنصر علاقه به عنوان یک فاکتور مهم می تواند باعث موفقیت یک فرد در این حوزه شود. فرسایشی بودن روزنامه نگاری خیلی زود باعث دلسردی افراد می شود بنابر این اگر عشق و علاقه نسبت به آن وجود نداشته باشد چراغ فعالیت در آن نیز رو به خاموشی می گذارد.

2.  صبر و استقامت: شاید برایتان جالب باشد که مقامت و صبر یک روزنامه نگار در برخی از مواقع حتی از یک کوماندو و یا یک رزمنده در حال رزم نیز باید بیشتر باشد. روزنامه نگاران سربازان عرصه اطلاعات هستند که در سخت ترین شرایط نیز باید به وظایفشان عمل کنند. پوشش اخبار جنگ ، وقایع غیر مترقبه مثل سیل ، زلزله، اخبار شخصیتهای برجسته و ... از آن جمله اند. اگر از آسمان سنگ هم ببارد خبر آن باید تهیه و مخابره شود. چون مردم و یا همان افکار عمومی در انتظار آخرین اخبار و رویدادها هستند. تنظیم خبر در مینی بوس ، اتوبوس ،بر روی  موتور سیکلت و ... از جمله سختیهای این حرفه هستند که دوام آوردن در این حرفه بدون داشتن علا قه و مقاومت بالا غیر ممکن است.

3.  جسارت و اعتماد به نفس : یک روزنامه نگار کم رو و خجالتی هیچگاه در کارش موفق نخواهد شد. آنان به عنوان نماینده افکار عمومی باید با شخصیتهای مهم و برجسته هر حوزه گفت و گو کنند و این مستلزم برخورد مستقیم با این شخصیتهاست. اگر او خجالت بکشد در مقابل آقای وزیر سوالاتش را مطرح کند ویا این که او را به چالش بکشد هیچگاه نمی تواند به سوالات مردم که اصلی تری مشتری و مخاطب ما هستند پاسخ بدهد. او باید بداند که از جایگاه مردم سخن می گوید و یک مقام مسوول در هر رسته ای که باشد باید به سوالات  او پاسخ بدهد.

4.  داشتن انرژی مثبت: خمودگی آفت روزنامه نگاری است. یک فرد که در این حوزه فعالیت می کند باید پر انرژی باشد تا بتواند حقایق را از دل حوادث بیرون بکشد. به دیگران انرژی مثبت بدهد و آن را متعاقبا دریافت کند. هیچکس حاضر نیست با یک خبرنگار خموده ارتباط برقرار کند و یا این که به او اطلاعات بدهد.

5.      روابط عمومی قوی: شاید به این مساله توجه کرده باشید که بسیاری از سازمانهای بزرگ در کشور برای مدیریت روابط عمومیشان از خبرنگاران با تجربه استفاده می کنند. البته من شخصا طرفدار این مساله نیستم چون جایگاه یک روزنامه نگار را به عنوان یک صاحب قلم و اندیشه رفیع تر از اینها میدانم ولی سازمانها و صاحبان صنایع به تجربه دریافته اند که روزنامه نگاران افرادی هستند ، با روابط عمومی قوی که می توانند ارتباط سازمان مطبوعشان را با سایر بخشهای جامعه به خوبی برقرار کنند. بنابر این یک روزنامه نگار برای این که بتواند اخبار دقیق و به روز داشته باشد ناگزیر است با ایجاد ارتباط قوی با عناصر حوزه ای که در آن فعالیت می کند ، بهترین و به روز ترین اطلاعات را کسب ودر اختیار خوانندگان قرار دهد.

ماخذ:

M.Vkamath so you want to be a journalist? In:professional journalism new dehli:WIKAS PUBLISHING HOUSE PVT LTD .         

 

 

 


July 15th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
علمي و معلوماتي